Het weer was goed voor aflevering nr. 3 van “Zoom on…”, live uitgezonden op zaterdag 29 mei om 14.00 uur op de Facebookpagina van het VVV-kantoor en die ons meenam naar het hart van de bouw van het Canal du Midi en zijn sluizen.

Tijdens de aanleg van het Canal du Midi ontstonden vele ambachten. Maar naast de beroepen die strikt genomen verband hielden met de bouw van deze gigantische scheepswerf, werden inherente beroepen geboren, zoals die met betrekking tot landbouw, het comfort en de hulp van schippers en hun teams tijdens het reizen, zoals herbergiers, hoefsmeden, enz.

En dan is er nog een beroep dat sinds de 17de eeuw geen dag ouder is geworden: het beroep van sluiswachter.


Het canal du Midi – de 9 sluizen van Fonseranes

Ik wil u eraan herinneren dat het Canal du Midi, deze 240 kilometer lange kunstmatige waterweg, niet over de hele lengte vlak is. Het stuit op obstakels die verband houden met het reliëf, waardoor het watercircuit stijgt en daalt. Sluizen werden ontworpen om boten over deze hoogteverschillen heen te laten varen: luchtsluizen“, afgesloten met deuren en voorzien van kleppen die, wanneer geactiveerd, water naar binnen of buiten laten stromen om het niveau te moduleren. In Béziers, op de site van Fonseranes, zijn er negen sluizen – negen poorten, acht bassins – zodatboten een hoogteverschil van 21 meter kunnen overbruggen.

Vandaag de dag zijn slechts zeven van de negen poorten in gebruik, ofwel zes bassins.

De sluiswachter is dus onmisbaar voor de goede navigatie op het Canal du Midi, omdat hij de schippers bijstaat tijdens het passeren van sluizen. Het is een nauwkeurig ingesteld mechanisme!

De sluiswachter is namelijk verantwoordelijk voor het openen en sluiten van de poorten/kleppen maar niet allee. Wanneer het Canal du Midi in bedrijf is – van maart tot november – helpt en adviseert het watersporters door uit te leggen hoe ze een sluis kunnen betreden, de boot moeten aanmeren en de touwen moeten binden, enz. Vandaag de dag varen er alleen nog plezierboten of lokale boten.

Bij elke nieuw boot gaat de sluiswachter verder met een verificatie van diens identiteit. Hij let ook op orders om door te geven.

Boot op de 9 sluizen van Fonseranes

Elke nieuwe boot moet van tevoren bellen om ons te laten weten dat hij komt.
Drie sluiswachters wonen het hele jaar door in het sluiswachtershuis waar ze op hun beurt een week per maand oproepbaar zijn: ze moeten 24/7 bereikbaar en beschikbaar zijn.

EEN TYPISCHE DAG VAN EEN SLUISWACHTER:

Ochtend: begin van de dag om 8.30 uur, te beginnen met het vullen van de sluizen voor toekomstige bootovertochten die voor de dag gepland staan. Tot 12.00 uur zullen de sluiswachters druk bezig zijn met het helpen van schippers door de sluizen – beneden van 8.30 tot 9.30 uur en boven van 10.00 tot 12.00 uur.

Namiddag: Dezelfde dienst vindt plaats van 13.00 tot 15.30 uur voor de afdaling en vervolgens van 16.00 tot 17.45 uur voor de beklimming. De dag eindigt rond 18u30.

Opgelet, deze openingsuren zijn niet het ganse jaar geldig.

Neem contact op met Maison Batelière voor vaarschema’s, afhankelijk van de tijd van het jaar.

Sluispassage – 9 sluizen in Fonseranes

Wanneer er overdag daluren zijn – of tijdens de winterperiode van niet-navigatie, een periode die bekend staat als “werkloosheid” – is de sluiswachter verantwoordelijk voor het onderhoud van de sluisbekkens, de poorten (schilderen, roesten, smering, enz.), Maar ook voor de toestand van de voorbaaien bevaarbare delen van het kanaal – waar er obstakels kunnen zijn die de beweging van toekomstige watersporters bemoeilijken – snoeien, Kappen van dode bomen, opruimen van struikgewas.

Als u ook de ervaring van het passeren van sluizen wilt beleven, staat het hele team van het VVV-kantoor tot uw beschikking om u te informeren over alle mogelijkeactiviteiten op de site van Fonseranes.

Anders zie ik u volgende maand voor een nieuwe aflevering van “Zoom on”, deze keer gewijd aan een natuurwonder van ons territorium…. Kunt u raden waar ik de volgende keer zal zijn?

Monique

Net als een kat heeft ze hier en daar verschillende levens gehad, verhalen en momenten uit de geschiedenis meegemaakt. Maar altijd, in de blikken, de glimlachen, de woorden, net als in de boeken en archieven van de landen, gebieden en steden waar ze doorheen gereisd is, heeft ze geprobeerd het "wezenlijke merg" (dierbaar aan Rabelais) van plaatsen en mensen vast te leggen. En ze houdt ervan om deze verhalen te vertellen, groot en klein...