Het intrigeert ons en wekt onze nieuwsgierigheid, dus ontdek waar deze merkwaardige structuur bij de 9 sluizen van Fonseranes voor werd gebruikt!
De helling van het water in de 9 sluizen van Fonseranes was ontworpen om het transport van goederen te versnellen door te voorkomen dat ze door opeenvolgende bassins moesten varen. Het bood ook toegang voor grotere binnenvaartschepen. De Parijse ingenieur Jean Aubert was verantwoordelijk voor de twee hellingen die in Frankrijk werden gebouwd, in Montech (Tarn-et-Garonne) in 1974 en in Béziers, hier in Fonseranes in 1983.
Hoe werkte het?
Om de helling van de Fonseranes-heuvel te beklimmen, voer de boot onder een lichte hoek een met water gevuld kanaal in. Er werd een machine boven geplaatst die het kanaal afsloot met een waterdicht schild. Deze lift bracht vervolgens de wig water in beweging en duwde de boot omhoog naar het niveau stroomopwaarts.
Om naar beneden te gaan, was het principe hetzelfde, behalve dat het schild de wig water tegenhield terwijl het afdaalde naar het niveau stroomafwaarts. De machine had slechts 6 minuten nodig om een boot omhoog of omlaag te brengen, vergeleken met 45 minuten bij gebruik van de sluizen van Riquet.
Wat is de geschiedenis?
Tussen het project uit de jaren 1970 en de voltooiing en exploitatie ervan lagen tal van obstakels en tegenslagen.
In 1973 werd de eerste waterhelling ter wereld met succes in gebruik genomen in Montech aan het Canal de Garonne.
Een tweede waterhelling, met verbeterde technologie, werd toen gepland op de site van Fonseranes om de trap van sluizen te omzeilen. Deze werd in 1983 in gebruik genomen, maar werd nooit echt optimaal gebruikt vanwege de technische complexiteit van de zelfvarende eenheid. Als gevolg hiervan is de oorspronkelijk geplande functie om energie op te wekken wanneer de boten afvaren, om elektriciteit te verkopen aan EDF, nooit gerealiseerd.
Een paar maanden na de ingebruikname, in 1984, vond er een ongeluk plaats, veroorzaakt door verlies van grip; de machine bewoog ongecontroleerd en met een te hoge snelheid over de helling.
In 1987 werd de machine na verbeteringen voor de tweede keer in gebruik genomen, 5 dagen per week.
Desondanks vergde het noodzakelijke onderhoud talrijke perioden van stilstand, en deze perioden van stilstand namen met de tijd toe, zodat veel mensen in Béziers nog steeds de herinnering hebben aan een “machine die nooit werkte”.
Tijdens dit decennium nam het commerciële verkeer al sterk af en stopte in 1989.
In 1990 werd de waterhelling een “on-demand” service voor pleziervaarders. Na een laatste gebruik in 1999 werd de waterhelling twee jaar later voorgoed gesloten.
Ondanks zijn ingewikkelde geschiedenis heeft deze watertrap nog steeds zijn plaats in Fonseranes, als onderdeel van het technologische en historische erfgoed van Béziers. Hij is vandaag de dag nog steeds te zien op het terrein, een eeuwige curiositeit voor bezoekers van de 9 sluizen!
